Podobno jest tak, że każda para ma swój język. Wyczytałam to kiedyś w jakimś mądrym artykule w sieci i od razu się z tym zgodziłam. Co więcej, swój język mają też całe rodziny. Nasza jest tego najlepszym przykładem. Oczywiście przy obcych mówimy do siebie normalnie…a przynajmniej staramy się.
Dziś postanowiłam wrzucić tutaj kilka(naście) przykładów naszych słówek – na wypadek, gdybyście znaleźli się w naszym domu i nie wiedzieli jak się zachować 😉
Nazwy własne
Po imieniu nie mówimy sobie z Dziubasem nigdy. Do Boba już częściej, ale też nie zawsze.
Ja jestem na codzień Dziobas. Ewentualnie Zwierzak, kiedy Dziubas próbuje podkreślić fakt, że zachowuję się w sposób – w jego mniemaniu – mało cywilizowany. Np. Kiedy jem na kanapie a nie przy stole (przywilej ciążowy!) albo uderzę końcówką banana w stół, jeśli nie daje otworzyć się normalnie. Funkcjonuję też jako Żon.
Dziubas na codzień jest Dziubasem. Czasem stosuję wobec niego określenie „Zwierzu-nietoperzu”, „Dziubaśniku-paśniku” albo „Dziobas-bobas”. No nie wiem, widocznie w jakiś dziwny sposób trzymają się mnie rymowanki. Jest też Mężozwierzem (tak mam go zapisanego w telefonie).
W zasadzie powiedzenie „Ale z Ciebie Zwierzak”odnosi się do nas obojga– np. Kiedy Dziubas zostawi na środku orle gniazdo albo przystroi oparcie krzesła onucami. Można także użyć stwierdzenia „Ale zwierzakujesz” ewentualnie „Ale zwierzaczysz”. Oczywiście czasami wzmacniamy znaczenie wołając „Ale przyzwierzaczyłeś!” (Chciałabym to ostatnie usłyszeć z ust jakiegoś obcokrajowca…)
Gwoli wyjaśnienia – na zawołanie „Ale z Ciebie Zwierzak!”, odpowiedź brzmi zawsze „Z Ciebie!”. Zanim jeszcze padnie jakikolwiek argument bądź wyjaśnienie użycia tego określenia.
Bobo był do tej pory Bobem. Odkąd jest większy, staje się Zwierzem, Zwierzakiem, Ananasem, Bobondżakiem, Bobondżonem (tak po amerykańsku), Bobondżordżem (tak po amerykańsku, ale elegancko), Kokondżakiem (kiedy wyjątkowo szaleje), Kokondżonem…i w ogóle Dżonem w każdej postaci…Hmmm…może powinniśmy nazwać go John i po prostu mieć to z głowy?
Pożabić/ Pobobondżyć sobie – Kiedy Bob był mały, wyglądał jak żaba. Jak większość noworodków. Tak więc kiedy pełzał bądź raczkował z tymi rozstawionymi tylnymi nogami, mówiliśmy, że „Idzie sobie pożabić”. Potem, kiedy zaczął biegać, skakać i wprowadzać chaos, nazwaliśmy to Bobondżeniem. Np. „Zaraz pójdziemy na plac zabaw, to sobie pobobondżysz”. Czyli, – wyżyjesz się.
Szkitowanie – Kopanie bądź wierzganie nogami. Ten, kto szkituje, jest szkitownikiem.
Kokoszenie się/ szprocenie – Wiercenie się w celu znalezienia sobie odpowiedniej pozycji do spania bądź odpoczywania. Można powiedzieć „Przestań się kokosić!” albo „Patrz, jak się szproci!”
Kokonienie – „Zakokonić” czyli stworzyć sobie z kołdry albo koca kokon, którym można owinąć się po same uszy albo czubek głowy.
Barłożenie – Czyli największy weltschmerz Dziubasa. Kiedy jem na kanapie, barłożę. Czyli robię sobie barłóg pełen okruchów z jedzenia.
Kidanie – Rozlewanie czegoś albo poplamienie jakąś cieczą. Jak Bob coś rozleje, wtedy dywan jest okidany.
Grajdołek – Oznacza to samo, co barłóg. Tylko o większym spektrum bałaganu.
Nietoperzowanie – To stan wyjątkowy. Pojawia się, kiedy Dziubas wychodzi z łazienki owinięty jednym ręcznikiem wokół pasa a drugi ma zarzucony na ramiona jak pelerynę. I tak stanie sobie na samym środku, zawiesi się, trzyma sobie tą nietoperzowatą pelerynkę i w zamyśleniu kiwa głową sam do siebie. Równie dobrze mógłby zwisać z sufitu. O czym wtedy myśli? No cóż, pewnie w 90% przypadków zastanawia się gdzie jest jego piżama.
Paśniczanka – Rodzaj napoju, który Dziubas bardzo lubi pić w zimie. Pod tą tajemniczą nazwą kryje się zwyczajna czarna herbata z cytryną i z miodem.
Klonkier – Rodzaj mebla albo innego obiektu, który jest wielki, toporny i niepotrzebnie zajmuje dużo miejsca.
Wybrane inwektywy
Uwaga, cenzury nie będzie! Wrażliwcy mogą opuścić ten punkt!
W rodzaju żeńskim występuje w naszym słowniku:
– Lampucera – najczęściej kobieta powyżej 50-tki ubrana w jakieś futro w panterkę, szpilki, pomalowana czerwoną szminką i zachowująca się jak rycząca dwudziestka.
– Hadra/Franca – złośliwa baba, która lubi się czepiać.
– Szantrapa – mocniejsze określenie hadry. Szantrapa jest bardziej awanturująca się.
– Cipirinda – kobieta nierozgarnięta, ale upierająca się w swoich błędnych przekonaniach.
– Torba/torba grochowa – cóż, u nas to raczej pocieszne określenie. Czasem nawet pieszczotliwe. Używane w sytuacjach typu „Co się torbo nie odzywasz tak długo?”
– Królewna męczybuła/ Mękoła – tego chyba nie trzeba wyjaśniać…
Rodzaj męski reprezentują:
– Ciućma – facet nieogarnięty życiowo w każdej sytuacji
– Ciul – to już określenie obraźliwe. Tak, żeby nie używać innych, bardziej wulgarnych…(Boszsz…w mojej poprzedniej pracy przechodziłam katorgę, kiedy moja szefowa zwracała się do swojego syna MaCIULKU…)
– Bucenty – ktoś, kto zachowuje się w sposób chamski.
Podsumowując – pamiętajcie!
Kiedy znajdziecie się w otoczenu Dziubasów i usłyszycie jakiś dziwny ciąg zdań, nie wahajcie się zapytać o co chodzi!
A najlepiej wydrukujcie sobie ten słowniczek, wtedy na pewno się dogadamy… 😉
PS. Zachęcam do podzielenia się Waszymi domowymi osobistymi słowniczkami! 🙂
